ท่อนสองน้ำอู จาก Muang Khua สู่ เมืองงอย Muang Ngoi
บ่ายสามกว่าๆ พอเรือตัดคุ้งน้ำโผล่ออกมาอีกทีก็เจอเข้ากับ Muang Khua ที่เป็นจุดข้ามแพคึกคักของบรรดารถราที่จะข้ามน้ำอูแล้วมุ่งต่อไปตามถนนสายสี่ไปเข้าเวียดนามบนเส้นทางสู่เดียนเบียนฟู- Dien Bien Phu
แผนเดิมคือพักที่นี่ แล้วจับรถต่อไปเดียนเบียน ค่ารถก็ราวสามหมื่นกว่ากีบจากที่ถามๆ กันมา แต่แค่เอากระเป๋าลงจากเรือ ก็เจอเข้ากับฝรั่งกรุ๊ปใหญ่ที่วางแผนจะล่องเรือจากที่นี่ ไป เมืองงอย Muang Ngoi ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแหล่งชิลเอาท์วิวงามของฝรั่งแบ็คแพ็คเกอร์
เดี๋ยวนี้เรือกว่าจะครบคนโดยสารออกแต่ละเที่ยวก็หายาก เจอแบบนี้ต้องรีบคว้าโอกาสเอาไว้ ไม่ถึงห้านาทีที่เหยียบหาดก็รีบกระโดดขึ้นเรือลำใหม่ทันที ความคิดแล่นวาบ ถึงโอกาสที่เล็งมานานว่าจะล่องน้ำอู –Nam Ou ครบสายจากเหนือสุด ไปออกแม่น้ำโขง ที่ตรงหน้าวัดถ้ำปากอู แถวหลวงพระบาง กินระยะทางหลายร้อยกิโลเมตร ฝันนี้จะได้เป็นจริงเสียที แผนเดิมที่จะเข้าเวียดก็เปลี่ยนจังหวะในนาทีสุดท้าย แบบไม่ได้ตั้งใจ
น้ำอูช่วงนี้ กว้าง และสงบขึ้น ตลิ่งยังสูง แต่คุ้งน้ำกว้างขึ้นกว่าเดิม เรือวิ่งไปเรื่อยๆ ลุ้นเวลาว่าจะถึงเมืองงอยกี่โมง เพราะออกจากเมืองขวัวมาก็บ่ายคล้อยเต็มทน ช่วงเย็นเรือก็วิ่งเข้าเขตภูเขาหินปูน ลำน้ำอูกัดเซาะสองฝั่งเขาหินปูนเหมือนอยู่ฮาลองเบย์ หรือพังงา ในแสงสุดท้ายจางๆ ก็เห็นเมืองงอยอยู่ตรงหน้า เป็นแสงไฟจากร้านอาหารและเกสต์เฮาส์เรียงรายริมฝั่ง ความรู้สึกเหมือนกลับสู่อารยธรรมยังไงอย่างงั้น
